Ten dzień musiał w końcu nastać. Przychodził w snach, marzeniach i wspomnieniach. Ale w końcu przyszedł. Upragniony i wyczekany. Chęci, spotkały się z możliwościami. Czas pogodził się losem, a milion w totka wydał się bzdurą gdy noga stanęła na pokładzie.

Losowi dopomógł feniks odrodzony z popiołów. Po wieloletnich bataliach znalazł w końcu opiekuna, który właściwie się nim zajął. Który prawdziwie docenił jego potencjał i możliwości, a zarazem przygotował do funkcjonowania w naszych dziwnych „nowoczesnych” czasach. Przystań Żeglarska w Trzebieży. Nareszcie otwarta, znowu piękna i pełna jachtów. Znowu działa, odnowiona i odmłodzona. Znalazła się tam wspaniała i nowa omega. Wyczarterowana bez kłopotu i za przystępną cenę. Obsługa miła i szybka. Łódka dobrze przygotowana i czysta.
Po krótkim zaokrętowaniu (wór wrzucony na rufę) ruszyłem w epicką podróż dookoła Zalewu Szczecińskiego. Romantyczna przygoda jakiej doświadczyłem odbiła się głęboko w sercu i na długo pozostawiła ciepłe wspomnienia. 

Po rzuceniu cum i postawieniu żagli pozostaje całkowita dowolność. Kwintesencja wolności, beztroskości i oderwania od rzeczywistości. Czyli to co najważniejsze w żeglowaniu. Można wszystko. Płyniesz gdzie chcesz. Nie pytasz o nic nikogo. Nie ma żadnego musu, nie musisz się z niczego tłumaczyć, nie musisz mieć nawet powodów. Jest tylko woda, wiatr i Ty. Tu i teraz i w tej chwili. Razem w szalonym tańcu pierwotnych żywiołów. Razem tworzycie wspomagającą się i całkowicie zgraną ze sobą syntezę życia. Wiatr pcha do przodu, woda orzeźwia, a ster trzymany w ręku daje nieskończenie ogromne doświadczenie wszelkich możliwości. Jesteś wtedy prawdziwie niezależnym od wszystkiego panem swego losu. I tylko to się liczy.